به نـام خـداونـد سـبـحـان، مُـحـمّـد            بخوان کآفریده است انسان، محمّد!
بـخـوان تا خـلایق بـخـوانـند با تو            به نـام خـداونـد سـبـحـان، مـحـمّـد

بخوان تا که ویران سرای جهان را            کنی سر به سر، رشکِ رضوان محمّد
بخوان کز دمی بر هـمه آفـریـنـش            دهی تا ابـد روح و ریحـان محـمّد
بخوان تا که از کفر، بخشی رهایی            بـشـر را به نـیـروی ایـمـان محمّد
بخـوان تا قـبـایل بـدانـنـد زین پس            سـیـاه و سفـیـدنـد، یـکـسـان محمّد
بخـوان تا خلایـق بـه یکـتا پرستی            بـبـنـدنـد تـا حـشـر، پـیـمـان محمّد
بخوان تا کنی درد جـهـل بـشر را            بـه داروی تـعـلـیـم، درمـان محمّد
بر افروز و بر خلق عالم نشان ده            که ظلمت رسـیـده بـه پایان محـمّد
چه باکی ز تحریف تورات و انجیل            که دادیـم مـا بـر تـو قـرآن، محمّد
تـو بایـد بـه تـوفـیـق دیـن مـبـیـنت            کنی عـالـمـی را مـسـلـمان، محمّد
تو باید مـسـلـمان بـیاری به عـالـم            هـمانـنـد مـقـداد و سـلـمـان، محمّد
تو بـاید هـمـاره ز فـیـض کـلامت            ببخـشی بشر را ز نو جان، محمّد
تو باید که فـرمان دهی بر خـلایق            خدا این چـنین داده فـرمان، محمّد
تو بـایـد به قـلـب هـمـه تا قـیـامـت            بتابی چو خـورشـید تـابـان، محمّد
تـو آغـازی و آخـری یـا مـحـمّــد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمّد!
بخوان ای ز آغاز خـلـقت پـیـمبر!            بخـوان ای سلامت ز خلّاقِ داور!
بخـوان تا بـخـوانـنـد با تو خـدا را            بـگــو تـا بـگـویـنــد «الله اکــبـر»
بگو نیست کس جز به تقوی گرامی            سـیــاه و سـفــیـدنـد بـا هـم بـرادر
تو در غار و خلقند چشم انتظارت            بـرآ عـالم افـروز تـا صبح محـشر
بـه پـا خـیز، ای منجی آفـریـنـش!            به پا خیز، ای مصلح خلق، یکسر!
به پا خیز و تا حشر، پیغمبری کن            ز جا خـیز، بر خلق، قـرآن بیاور
به پا خـیـز، ما بر تو دادیـم قـرآن            به پا خـیز، ما بـر تو دادیم حـیـدر
به پا خـیـز، تا بر تو آریـم فـرقـان            به پا خیز، تا بر تو بخـشـیم کوثر
به پا خیز، تا کـی به دست پـدرها            رود بی‌گنه زنده در گور، دخـتر؟
به پاخـیز و اعـلام کـن یا مـحـمـد            نه زن برده باشد، نه مرد است برتر
هـمه انـبـیـا جـان و تو جـان جانی            همه اولیا جـسـم پـاکـنـد و تو، سر
به پا خیز و بشکـن بـتان حـرم را            به دست علی، ای علی را پیـمبر!
خـدا را به اهـل زر و زور برگـو            که دیگر نه دوران زور است و نه زر
تویی گمرهان را به هر عصر، هادی            تویی رهروان را به هر گام، رهبر
مـسـلـمان بُوَد آنکه در مکـتـب تو            بوَد یار مـظـلـوم و خصمِ ستمگـر
تـو آری تو بـایـد ابــوذر بـسـازی            تو مقداد و عمار و سلمان بپـرور
تــو آغـازی و آخـری یـا مـحـمـد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمد!
رسولی چو تو نور و فرقان ندارد            کـتـــابـی هـمـانــنـد قـــرآن نـدارد
کـلـیـم آنچه گـوید، کـلام تو گـوید!            مسیحا به غیر از دمت جان ندارد
پـیـام آوران هر چه دارنـد، دارنـد            پـیام آوری چون تو سـلـمان ندارد
طبـیـبـان روحـند، مـشـتـاق دردی            که جز خاک کوی تو درمان ندارد
بدانـنـد تـا روز مـحـشـر، خـلایـق            که نـور چــراغ تـو پـایـان نــدارد
جهان چون تو هرگز پیـمبر نـدیده            خدا چون تو در مُلکِ امکان ندارد
بـگـویـیـد پـیـغــمـبــران سـلَـف را            کـسـی جز مـحـمّـد مسلـمان ندارد
بـگـویـیـد: پیـغـمـبــری جز محـمّد            چو «مهدی» چراغ فروزان ندارد
بگویید: هر کس جدا شد ز مهـدی            بـه اسـلام سـوگـنـد، ایـمـان نـدارد
بگـویـیـد: جــز دیـن مـا آسـمـانـی            بـه کف چـارده مـهـر تابـان ندارد
بگویید: شیعه تن است و علی جان            جدا از علی هر که شد، جان ندارد
بگـویید: شیعه‌ست در خـطِّ حـیـدر            جز این با خدا عهد و پیمان ندارد
بگویید: مایـیـم و قـرآن و عـتـرت            مسلمان به جز نور و برهان ندارد
بگویید: هر کس جـدا از عـلی شد            بـه محـشر جدایی ز نـیـران ندارد
بخوان میثم آن بیت ترجیع خود را            کـه قــدر ورا دُرِّ غـلـطــان نـدارد
تــو آغـازی و آخـری یـا مـحـمـد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمد!